application of indirect fluorescent antibody test in diagnosis of cutaneous leishmaniasis

به منظور بررسی ارزش روش ایمونوفلورسانس در تشخیص آزمایشگاهی سالک 110 نفر که دارای زخم های مشکوک به سالک بودند و برای آزمایش از نظر جسم لیشمان به دانشکده بهداشت و انستیتو تحقیقات بهداشتی معرفی شده بودند تحت برسی قار گرفتند. از بیماران گسترشهایی از زخم و نمونه خون از نوک انگشت تهیه می شد. در گسترش های تهیه شده با آزمایش میکروسکپی دقیق جستجوی جسم لیشمن و در پلاسمای جدا شده از نمونه خون با آزمایش فلورسنت آنت بادی غیر مستقیم جستجوی پادتن با استفاده از آنتی ژنهای تهیه شده به عمل می آمد. نتایج به دست آمده از این بررسی نشان داد که آنتی ژن تهیه شده از اشکال تاژک دار کشته شده با فرمل و تغلیظ شده لیشمانیا دونوانی بهتر و بیشتر از سایر گونه های لیشمانیای مورد مصرف در این بررسی میزان پادتن ایجاد شده به وسیله لیشمانیا تروپیکا را مشخص می کند. در این بررسی از 67 مورد مثبت از نظر انگلی 51 مورد (76%) از نظر وجود پادتن با عیارهای تا مثبت بودند. از 43 مورد که انگل در آزمایش میکروسکپی آنها دیده نشده بود 34 مورد از نظر وجود پادتن منفی بودند، در دو مورد عیار پادتن کمتر از (عیارهای غیر اختصاصی) بود و در 9 مورد پادتن با عیارهای تا دیده شد. این 9 نفر افرادی بودند که زخمهای یک تا 7 ساله داشتند که کهنه و چرکی شده بود. با توجه به اینکه در زخمهای کهنه انگل کم و غیر قابل تشخیص می گردد. علت پیدا نکردن انگل در این زخمها کم بودن تعداد آنها بوده است و به طور کلی می توان گفت استفاده از روش فلورسنت آنتی بادی در تشخیص سالک بیشتر در پیدا کردن این موارد کم انگل ارزش دارد. از نمونه سرمهای تهیه شده از 21 نفر که سابقه سالک نداشتند نمونه پادتن با عیار کمتر از که غیر اختصاصی تلقی می شود قابل تشخیص بود.